خانه / انواع کتاب / کتاب عمومی / کتاب داستان خارجی / دن آرام (4 جلدی)به آذین

دن آرام (۴ جلدی)به آذین

دسته: انواع کتاب / کتاب عمومی / کتاب داستان خارجی

کد محصول: ۲۳۲۶۰

قیمت: ۱,۲۰۰,۰۰۰ تومان

تعداد

مشخصات محصول

شابک: 9789643201906
نویسنده: میخائیل شولوخوف
ناشر: فردوس

پشت جلد این کتاب آمده است

معرفی کتاب 4 جلدی دن آرام اثر میخائیل شولوخف:

کتاب دن آرام (And Quiet Flows the Don) نوشته‌ی مخائیل شولوخف (Mikhail Sholokhov) یکی از شاهکارهای ادبی قرن بیستم است که داستان زندگی و مشکلات مردم دان کساکس (Don Cossacks) را در طول جنگ جهانی اول و انقلاب روسیه تصویر می‌کند. مردم دن کاساکس، گروهی از مردم روسیه بوده‌اند که در کنار رود دن زندگی می‌کردند. این گروه در زمان اتحاد جماهیر شوروی یک حکومت و جمهوری مستقل و دموکراتیک داستند. بر اساس تقسیم‌بندی جغرافیای امروزی، محل زندگی آن‌ها جایی در کشور اوکراین بوده است.

این کتاب چهار جلدی در دسته‌ی رمان‌های حماسی قرار می‌گیرد. سه جلد اول این کتاب بین سال‌های 1925 تا 1932 نوشته شده‌اند و در زمان اتحاد جماهیر شوروی در مجله‌ی اکتیابر (Oktyabr) چاپ ‌شدند، اما نگارش جلد چهارم این کتاب سال 1940 تمام شد.

نویسنده‌ی این کتاب، میخائیل شولوخف سال 1965 برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. بزرگان ادبیات، رمان دن آرام را با رمان «جنایت و مکافات» اثر جاودان «لئو تلستوی» مقایسه می‌کنند. در رمان دن آرام مانند «جنایت و مکافات» تصویری حماسی از زندگی به سبک روسی را نشان می‌دهد. زندگی در روسیه‌ای که که درگیر جنگ و خفقان سیاسی و نظامی است. آتش این جنگ فراتر از درون کتاب، ان را تحت تاثیر قرار داد. آرشیو شخصی شولوخف در طول جنگ جهانی دوم بمب باران شد و بر اثر این بمب باران سه جلد اول این کتاب سوخت و تنها جلد چهارم بود که در این سانحه سالم ماند.

شولوخف بعد از این حادثه از یکی از دوستانش به نام «واسیل کوداشف» درخواست کرد که از کتاب‌هایش محافظت کند، اما کوداشف متاسفانه در جنگ جهانی اول کشته شد. بعد از این سانحه همسر کوداشف از متن کتاب دن آرام محافظت کرد. سال‌ها بعد دولت روسیه گروهی را مسئول جست‌وجو برای نسخه‌ی خطی کتاب دن آرام کرد؛ متن کتاب سال 1999 در موسسه‌ی ادبیات جهانی آکادمی علوم روسیه پیدا شد. نسخه‌ای که پیدا شد متعلق به دهه‌ی 1920 میلادی بود و بیشتر از ششصد صفحه دست‌نویس نویسنده، میخائیل شولوخف بود و حدود دویست صفحه از این نسخه به خط همسر شولوخف، ماریا بود. کتاب دن آرام و گروه تجسس برای این کتاب در سال 1941 برنده‌ی جایزه استالین (Stalin Prize) شدند.

دن آرام به چه معناست:

داستان در اواخر امپراطوری تزار در روسیه است و مکان رمان در کناره رود دان یا دن در روسیه رخ می‌دهد. به همین دلیل میخائیل شولوخف نام کتابش را دن آرام گذاشته است. چون شولوخف معتقد است که در طول روایت پر پیچ و خم داستان رودخانه دن همچنان آرام در جریان است.

درباره نویسنده کتاب 4 جلدی دن آرام:

میخائیل شولوخف نویسنده اهل شوری است. او در سال 1905 به دنیا آمد و در شصت سالگی برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شد. دوران کودکی شولوخف همزمان با جنگ داخلی روسیه بود، به همین دلیل او تا دبیرستان بیشتر به تحصیل ادامه نداد. او در سال 1918 برای پیداکردن شغلی مناسب، مجبور شد پنج بار پیشه‌اش را تغییر دهد تا در نهایت نوشته‌هایش از سال 1323 در مطبوعات چاپ شد.

با آغاز جنگ جهانی دوم، 1939، میخائیل شولوخف به عنوان خبرنگار به جنگ رفت. او در میان جنگ، با قلم توانای خودش نوشته‌هایی را خلق کرد که نکات اخلاقی و انسانی‌ مهمی را به خوانندگانش انتقال داده است. آثار شولوخف آن‌چنان مشهورند که آن‌ها را «شاهکار قرن» و «معرف فرهنگ شکوهمند قرن بیست» نامیده‌اند.

«سرنوشت یک انسان»، «زمین نوآباد» و دن آرام از مشهورترین آثار شولوخف هستند. او در سخنرانی‌اش هنگام دریافت جایزه نوبل می‌گوید:« همیشه وظیفه‌ی خودم دانسته‌ام که به عنوان یک نویسنده، در همه آثاری که نوشته‌ام و در آینده خواهم نوشت، ستایش‌گر زحمت‌کشان، مردم خلاق و ملت قهرمانی باشم که هرگز به هیچکس متعرض نشده است، بلکه همواره توانسته به شایستگی از دست‌آوردهای خویش دفاع کند و آزادی و افتخار میهنش را و نیز حق خلق آیندهاش را با دستان خویش پاس دارد. دوست دارم کتاب‌هایم به مردم یاری دهند که قلبشان را پاک‌تر سازند و انسانهای بهتری باشند. دوست دارم عشق به همنوع و کوشش مشتاقانه برای ترقی و نیل به آرمان‌های بشری را در آنها برانگیزم. اگر در این امر موفق شده باشم، از کرده خود خرسندم.»

بخشی از کتاب 4 جلدی دن آرام:

از آن پس او به ندرت دیده در دیده شد، حتی هرگز در اجتماعات قزاق‌ها شرکت نکرد. تنها و منزوی در خانه پرت افتاده‌اش در کنار دون بسر می‌برد. در دهکده داستان‌های عجیبی درباره‌اش گفته می‌شد. پسر بچه‌هایی که گوساله‌ها را در چمن‌زارهای آن‌سوی جاده به چرا می‌بردند حکایت می‌کردند که عصر یک روز هنگام غروب آفتاب دیدندش که زن خود را سردست گرفته تا پشته‎ای که گورستان تاتارهاست می‌برد. آنچه پروکوفی زنش را با پوستین خود پوشاند و به خانه باز برد. مردم ده برای توضیح این رفتار حیرت انگیز هزارگونه حدس و گمان می‌زدند. زن‌ها چندان پرگوئی می‌کردند که وقت آن‌که سر یکدیگر را شپش بجویند نیز نداشتند. درباره‎ی زن پروکوفی نیز شایعات فراوان بود. برخی می‌گفتند زیبائی خیره کننده‌ای دارد و برخی دیگر برخلاف آن معتقد بودند. مطلب هنگامی روشن شد که یمی از بی چشم و روترین زنان به نام ماورا- زن یک سرباز- به بهانه‌ی گرفتن کمی خمیرمایه به خانه پروکوفی شتافت. پروکوفی برای آوردن مایه به زیر زمین رفت و ماورا فرصت یافت تا کشف کند که لعبتی ترکی که پروکوفی به غنیمت آورده چیز بسیار حرف مفتی است.

اندکی پس از آن ماورا با گونه‌های گل انداخته و چارقد یک‌ور افتاده با گروهی از زنان در پس کوچه‌ای سرگرم گفت‌وگو بود:« آخر، جانم، می‌خواهم بدانم چیزی در او جسته است؟ باز اگر می‌شد گفت زن است، ولی یک همچو موجودی!... نه شکمی، نه هیچی! دخترهای خودمان خیلی چاق و چله‌ترند. بس که باریک است، مثل زنبور می‌توان از وسط دو نیمش کرد. بعد هم آن چشمهای درشت سیاهش که، پناه بر خدا، مثل چشم شیطان برق می‌زند. بگانم باید نزدیک زایمانش باشد... بخدا!